Ενα βοριαδάκι από εκείνα τα ανέλπιστα

Δεν είμαι τεχνοκριτικός ούτε βέβαια και εκτιμητής.
Ειμαι απλά ένας άνθρωπος που έχοντας τόσα χρόνια περάσει μέσα από δρόμους μουσικούς λάτρεψα τελικά την τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις.
Και λίγο παραπάνω ίσως λάτρεψα την ποίηση που βλέπω να ξεχειλίζει από τους καμβάδες της μοντέρνας ζωγραφικής και για αυτό θα μιλήσω.

Η τέχνη της Βάσως Σαρρή δεν επιδιώκει να ενταχθεί στους γνωστούς και καθιερωμένους δρόμους έκφρασης και ευτυχώς. Γιατί αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνει κάθε καλλιτέχνης. Να ψάχνει την δική του φωνή.

Η αναζήτηση νέων τρόπων και διαστάσεων πάνω στον καμβά μιλά γι αυτό από μόνη της.
Είναι η κραυγή μιας τέχνης που προσπαθεί να διασπάσει καθιερωμένες γραμμές και όρια και να διεισδύσει στο άγνωστο.
Eίναι ο από μηχανής Θεός που πάνω στη θολούρα στέλνει ένα βοριαδάκι από εκείνα τα ανέλπιστα να καθαρίσει το μυαλό με ένα τρόπο απλά μαγικό.
Πως αλλιώς να μπορέσεις να γυρίσεις σαν σελίδα ένα νυχτερινό ουρανό και να δεις και την πίσω του όψη, εκείνη την γεμάτη όνειρα και πραγματικότητες άλλες...
Πως αλλιώς απ'το πορτάκι του ήχου ενός φλοίσβου να εισχωρήσεις σε ένα καλοκαίρι ελληνικό, με τον χρόνο ένα σεντόνι απλωμένο από τον ύλη σου μέχρι την ψυχή σου και τις μορφές μπερδεμένες γλυκά μες τους αιώνες να διηγούνται περιπέτειες και μύθους.
Πως αλλιώς να δεις τα έγκατα των ηφαιστείων αγκαλιά με ένα χλωρό φυλλαράκι ν' ακούν το παραμύθι ενός άστρου!
Οι κλίμακες της μελαγχολίας κάποτε αχνοβατώντας πάνω στον ορίζοντα της τέχνης αναστρέφονται.Κι εκείνος που τολμά να βαδίσει σε μετέωρα βήματα αγγίζει και μια στάλα Παράδεισο, που μόνο η Τέχνη -ή ίσως και η τρέλα- χαρίζει με γενναιοδωρία και αφιλοκέρδεια.

Το σημείο εκείνο όπου η ακρίβεια -και άρα η δικαιοσύνη - της Ελληνικής Αρχαιότητας, τέμνει το φυσικό στοιχείο πέτρινων όγκων αγκαλιασμένων απ' το Αιγαίο η το Ιόνιο, είναι η στιγμή όπου η ουσία "αποχρονίζεται" αναζητώντας μια υπόσταση αιωνιότητας κι ένα ρούχο παντοτινό.
Όπως κάθε σώμα αφήνει ξυπνώντας κάποια μόριά του μέσα στο όνειρο έτσι και τα συστατικά υλικά ενός έργου τέχνης μετέχουν σε ενα ευρύτερο σύστημα διαστάσεων που τα υπερβαίνει και μ' έναν άγνωστο ακόμα τρόπο τα ορίζει.
Αν υπήρχε τρόπος η Ζωγραφική να μιλήσει χωρίς να χρησιμοποιήσει την Ύλη σαν γλώσσα και σαν δομικό λίθο, σίγουρα θα το έιχε κάνει.
Όμως κι η αγάπη κι ο έρωτας, θέλει το σώμα του για να εκφραστεί.Αλλιώς παραμένει δώρον άδωρον.Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο τρόπος και η χρυσή αναλογία.
Πόσος έρωτας άραγε περιέχεται μέσα σε αυτά τα έργα; πόσος ουρανός; πόση θάλασσα;πόση πέτρα ; πόσος άνεμος; πόσο τώρα και πόσο πάντα;
Κι όμως είναι τόσο απλό...
Οσο ακριβώς χρειάζεται ο καθένας μας.
Η πηγή είναι μπροστά μας και ρέει.Σκύβεις και πίνεις.Αρκεί να ομολογήσεις ταπεινά την απέραντη δίψα.
Καμιά φορά το απίστευτο και η ουτοπία είναι ένας ίλιγγος που πρέπει κανείς να τον αντέξει για να βγεί στην απέναντι όχθη ως το θαύμα.
Κοιτάζοντας ένα έργο τέχνης ας μην ψάχνουμε για λογικές κι επιχειρήματα, για αλήθειες ή ψέματα.Ειναι μια στιγμή όπου το κουβάρι της άγνοιας ξετυλίγεται από μόνο του καθώς ένα μικρό παιδί αποξεχνιέται και πιάνει κουβέντα με μια Καρυάτιδα ...του Παρθενώνα η του μυαλού του.Ποιαν; Μα εκείνη που λείπει,την κλεμμένη ,την χαμένη σαν την έκτη αίσθηση.

Τι είναι η Ύπαρξη;Τι είναι η Ζωή;
Μια στιγμή ελάχιστη κι αν νοιώσεις...ένοιωσες, αν αγγίξεις άγγιξες.
Μια αστραπή ξαφνική μες το Χάος είναι, που χαρίζει λίγο ρεύμα ηλεκτρικό από "εκείνο το άλλο", στους τυχερούς που τολμούν να απλώσουν στο αβέβαιο τα βρεγμένα φτερά τους!

Ο 21ος αιώνας τρέχει με φόρα προς τον γκρεμό και δρόμος διαφυγής δεν φαίνεται πουθενά.
Κι όμως...Σ' ένα άσπρο ξωκκλήσι πάνω στους βράχους το μελτέμι συνομιλεί με το Πέλαγος. Η Παναγιά αναδύεται σαν Αφροδίτη απ' τα κύματα κι η Αθηνά ξεπλένει το δόρυ της με σηκωμένο το άσπρο της φόρεμα μέχρι το γόνατο κόντρα στο μπλε και το τυρκουάζ.
Κι ανάμεσα τους μορφές, άνθρωποι, πέτρες, άνεμοι, θειάφι, άμμος και μέταλλο, χορεύουν χορούς κυκλωτικούς με τον Χρόνο...
Ναι, το Χρόνο!Αυτόν τον Υπέροχο Μόνο, τον ένα και μοναδικό πλούτο που ο καθένας μας διαθέτει και τόσο απερίσκεπτα χαραμίζει πετώντας τον στον σκουπιδοντενεκέ της τηλεόρασης.
Η τέχνη δεν είναι η άσκοπη ενασχόληση κάποιων λίγων ταλαντούχων.
Μπορεί να γίνει και δρόμος.
Μπορεί να γίνει και όραμα, αν δεί κανείς την ουσία της σαν μια νέα προοπτική.
Μπορεί τέλος να γίνει και ταξίδι.Μα πως;
Ετσι απλά, καθώς μπαίνεις απ' το παράθυρο που ένας πίνακας σου χαρίζει, για να πηδήξεις απ'την άλλη μεριά σαν παιδάκι, σ' αυτό το υπέροχο θαυματουργό "εκεί έξω" και να τρέξεις.